Żyjemy w świecie, który niejako wymusza porównania. Reklamy, magazyny, praca, ciągłe porównywanie. Jesteśmy porównywani od dzieciństwa, do starszej siostry czy brata, do kuzyna, dziecka sąsiada, czy kolegi w szkole. Potem jako nastolatki i dorośli.

A jak działa porównywanie do innych? Są trzy opcje. Albo myślimy o sobie, że jesteśmy gorsi, lepsi albo tacy sami.

I co takiego wychodzi nam z tych porównań?

Co się dzieje, jeśli myślimy o sobie, że jesteśmy gorsi od innych?

Konkurencja. Nie ma nic złego w tym, że chcemy być w czymś tacy jak ktoś kto jest dla nas wzorem. W końcu naśladownictwo to najszczersza forma pochlebstwa. Ale konkurencja to pozwalanie na to, żeby druga osoba/ strona wyznaczała nam standardy. A to my sami powinniśmy sobie wyznaczać standardy.

Depresja. Trudno myśleć o sobie dobrze i mieć ochotę żyć pełnią życia, jeśli mamy głowę pełną myśli, że czegoś nie mamy, nie potrafimy, że jesteśmy gorsi, że jesteśmy nikim, że nic nam się nie udaje, że nie będziemy tacy jak ktoś inny. Jest oczywiście czasami normalne, żeby być w smutku czy żalu jeśli stykamy się ze stratą czy chorobą, ale nie z powodu porównywania się z innymi.

Rezygnacja. Porównując się ze sobą możemy obiektywnie stwierdzić, że nie mamy takich talentów, zdolności i po prostu nigdy nie będziemy w czymś tak dobrzy. Jeśli nie potrafimy akceptować siebie i rozwijać naszych umiejętności, tego co jest w nas, a skupiamy się na brakach, i nie widzimy postępów to rezygnacja gotowa. I wtedy nie zobaczymy do czego mogłoby zaprowadzić nas to, gdybyśmy rozwijali to co mamy. Porównując się z innymi i widząc, że nie mamy takich samych sukcesów, możemy zwątpić, że zasługujemy na szczęście i zrezygnować z wiary i działania, które mogłyby nas do tego doprowadzić.

Narzekanie. Narzekanie jest pewnym nawykiem i wymówką, żeby poniekąd odwrócić uwagę od tego, że nie rozwijamy tego co mamy. Zamiast się rozwijać i skupiać na swoich mocnych stronach, to łatwiej jest nie robić nic i tylko narzekać, jeśli porównujemy się z innymi i widzimy jak źle w tym porównaniu wypadamy.

Niskie poczucie własnej wartości. Jeśli w takim porównaniu z innymi wypadamy gorzej to nasza samoakceptacja i zaufanie do siebie spada, a tym samym poczucie własnej wartości i dostrzeganie naszego potencjału i możliwości.

A co się dzieje, jeśli myślimy o sobie, że jesteśmy lepsi od innych?

Pycha. Jeśli lubimy porównywać się z innymi i w tym porównaniu wypadamy korzystniej to nietrudno o myślenie o sobie jako o lepszym od innych, a wtedy zaczyna kierować nami pycha. Zaczynamy myśleć o sobie, że jesteśmy ważniejsi, więcej się nam należy.

Pogarda. Myślenie o sobie jako o lepszym, może podświadomie powodować, że zaczniemy lekceważyć innych, nie liczyć się z nimi, nie szanować ich, ich zdania i ich potrzeb.

Osiadanie na laurach. Samozadowolenie, że my radzimy sobie lepiej niż inni może uśpić naszą czujność i chęć ciągłego rozwoju, możemy zapomnieć co było naszą motywacją do działania.

 

A jak myślimy o sobie, że jesteśmy tacy sami jak inny, to to też nie jest prawda. Bo każdy z nas jest inny. Możemy być podobni w różnych aspektach, ale każdy z nas jest inny, wyjątkowy, jedyny.

Tak naprawdę nigdy nie powinniśmy się porównywać do innych, i myśleć, że jesteśmy lepsi czy gorsi czy tacy sami.

To nasze umiejętności mogą być lepsze lub gorsze.

Zakres wiedzy, sprawność itp. to może być lepsze czy gorsze, większe lub mniejsze.

Ale nigdy my jako osoba, nie jesteśmy ani lepsi ani gorsi.

Ani też nie ma dwóch takich samych osób. Każdy z nas jest jedyny, wyjątkowy.

Tak naprawdę, jedyną osobą, do której powinieneś się porównywać to Ty, Ty z wczoraj, z tygodnia temu, Ty sprzed roku.

Jaką osobą jesteś teraz, a jaką byłeś wtedy?

Czy myślisz o sobie, że jesteś dzisiaj lepszą osobą, mądrzejszą, szczęśliwszą niż byłeś kiedyś?

A jaką będziesz na koniec tego roku?

Jak na koniec tego roku będziesz się porównywać do siebie z teraz, to jak myślisz, będziesz myśleć o sobie lepiej, gorzej, a może nic się nie zmieni?